Μοναχός στην Ροτόντα το 1955 διαμαρτύρεται
Μεσαίωνας. Έξαλλος μοναχός επιτίθεται με καρέκλα σε πιάνο. Στην συνέχεια οι “πιστοί” το αποτελείωσαν. Συναυλία του Σάκη Παπαδημητρίου στη Ροτόντα ... που δεν έγινε ποτέ. 1995 Οκτώβριος.
O λάκκος στην Σχολή Τυφλών. Μέρος 2ο
O λάκκος στην Σχολή Τυφλών. Μέρος 2ο. Από την Βασιλίσσης Όλγας προς τον Θερμαϊκό. Μέχρι την κάποτε πλαζ του “Μιραμάρε”.
Iδιοκτησίες της Χάννα Μοντιάνο, δίπλα στην έπαυλη Τορνιβούκα. + φωτογραφίες από την Σχολή Τυφλών προς την απέναντι “όχθη”.
Διάφορες φωτογραφίες. Κάποιες από το βιβλίο του Βασίλη Κολώνα για τις “Εξοχές”, κάποιες από περιοδικό της συλλογής Μέγα στο ΑΠΘ, κάποιες κατοχικές.
Περισσότερα και εδώ https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid029xjtSHgmZiM8n6tmJR7rKx6NXDvsrDZ3JatG1sqFGP45jb2RU47zJ68dV5qZ6dLel
Δ.Μ.
Βασιλίσσης Όλγας, δεύτερο σπίτι από τον λάκκο. Ιδιοκτησία Χάννα Μοντιάνο. Ο ιδιωτικός δρόμος αριστερά κατέβαινε στην πλαζ του Μιραμάρε.
Πρώτο σπίτι δίπλα στον λάκκο
Βασ. Όλγας. Αριστερά τα 2 πρώτα σπίτια μετά τον λάκκο που είδαμε στις προηγούμενες φωτογραφίες.
Μετά η είσοδος στην Τορνιβούκα. Αργότερα Ναυτική Βάση. Οδός Καραισκάκη προς την θάλασσα σήμερα.
Από την Σχολή Τυφλών μιά ακόμα ιδιοκτησία Χάννας Μοντιάνο ... στην απέναντι όχθη του χειμάρρου.
Κατεβαίνοντας προς την πλαζ του Μιραμάρε η θέα ήταν καλούτσικη. Ο φράκτης κάτω – κάτω του ρέμματος Κωνσταντινίδη ... τότε, Τυφλών αργότερα.
Τα 2 σπίτια στην Βασιλίσσης Όλγας που είδαμε στις πρώτες φωτογραφίες. Από τον λάκκο μέχρι την σημερινή οδό Καραισκάκη. Η Σχολή Τυφλών το κτήριο αριστερά.
Το πρώτο σπίτι μετά το λάκκο, πάνω στην Βασ. Όλγας. Από την Σχολή Τυφλών.
Σχολή Τυφλών. Μετά τον φράκτη, κάτω, οι εγκαταστάσεις της πλαζ του Μιραμάρε. Κοντά στην θάλασσα.
Σχολή Τυφλών προς τις ιδιοκτησίες Χάννα Μοντιάνο στην απέναντι μεριά του ρέμματος.
Πίσω, πολύ κοντά στο Μιραμάρε. Από την σχολή Τυφλών.
Μπάνιο μπροστά από την Σχολή Τυφλών.
1940. Alliance Israelite Universelle, ο θερινός κιν/φος Ορφεύς
Στη γωνία Μητροπόλεως με Αριστοτέλους. Το εκπαιδευτήριο άθικτο. Καταστράφηκε λίγους μήνες αργότερα από ιταλικούς βομβαρδισμούς. Μετά τον πόλεμο χρησιμοποιήθηκε από την Τροχαία και την Λέσχη της Αστυνομίας. Ξενοδοχείο “Ηλέκτρα Παλάς” από τις αρχές της δεκαετίας του 70.
Στην πλατεία Αριστοτέλους, μπροστά μας, φαίνεται ανάποδα η πινακίδα του θερινού κινηματογράφου “Ορφεύς”, δεν τον έχουμε ξαναδεί. Το ψηλό κτήριο πίσω είναι ο “Λαμπρόπουλος”. Δεξιά κτίζεται το “Ολύμπια”, θα φάει κι αυτό τις βόμβες του.
1939. Αττικ στον θερινό Ορφέα με το παιδί θαύμα .... Νινή Ζαχά.
Θερινός Ορφέας. Ιούνιο του 1940 η διαφήμιση.
Μονή Βλατάδων
Ο λάκκος στην Σχολή Τυφλών. Σχολή Κωνσταντινίδη παλιότερα
Μεταξύ των οδών Κολοκοτρώνη και Καραϊσκάκη.
Ο δρόμος που τον αντικατέστησε είχε τελευταία το όνομα του Αλμπέρτου Ναρ. Ο Ζέρβας τον ξανα-ονόμασε Χρυσοχόου ...
5 φωτογραφίες του λάκκου στην οδό Βασιλίσσης Όλγας. Οι 3 από Γαλλικά αρχεία (ΑΠΠ). Η τελευταία του κου Θωμά Τσιφτσή (1959).
Δ.Μ.
Ο λάκκος κάτω από την Βασ. Όλγας. Αριστερά το κτήριο της Σχολής Τυφλών τότε Σχολή Κωνσταντινίδη.
Επάνω μεριά της Βασ. Όλγας. Ο λάκκος αριστερά.
Ευρύτερη άποψη του κτηρίου που είδαμε στην προηγούμενη εικόνα. Αριστερά από τον λάκκο υπήρχαν μικρομάγαζα.
Τα μικρομάγαζα. Από τον λάκκο μέχρι την οδό Καραισκάκη. Κάνα δυό συνεχίζουν και μετά την οδό Καραισκάκη.
1959, η γέφυρα στην οδό Βασ. Όλγας, από την ακατονόμαστη σημερινή οδό. Φωτογραφία του Θωμά Τσιφτσή
ΒΙΑΜΥΛ. Βιομηχανία παραγωγής αμύλου
Ήταν στην Λεωφόρο Γεωργικής Σχολής δίπλα στο σημερινό ERgon Αγορά.
Εργοστάσιο επεξεργασίας πολλών χρήσεων υποπροϊόντων καλαμποκιού. Άνοιξε το 1953 σε παραθαλάσσιο οικόπεδο 35 στρεμμάτων, τεράστιο για την εποχή. Με ό,τι πιο σύγχρονο στον παραγωγικό μηχανολογικό εξοπλισμό. Απασχολούσε παραπάνω από 250 εργαζόμενους. 2008 το Εργοστάσιο έκλεισε. Οι μηχανές ξηλώνονται και μεταφέρονται στην Βουλγαρία. Κτίρια και υποδομές κατεδαφίζονται.
Η μυρωδιά του όταν πλησίαζες αξέχαστη ...
ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ Στη Θεσσαλονίκη η Βιαμύλ ήταν σημαντική. Η βίλα της οικογένειας του βιομήχανου Κουβερτάρη ήταν μέσα στους χώρους του εργοστασίου και οι σχέσεις των εργαζομένων με τους εργοδότες ήταν πολύ καλές. Ο Χαΐτογλου ήταν ένας από τους μεγαλύτερους πελάτες της. Το 1964 ο Κουβερτάρης πέθανε και τον διαδέχθηκε ο γαμπρός του Μιχ. Κασιμάτης.
Τα δεδομένα ανατρέπονται όταν δημιουργείται η Βιομηχανία Σακχάρεως με τις ανάλογες επιδοτήσεις από το κράτος. Η τιμή του καλαμποκιού είναι επίσης ελεγχόμενη από το κράτος. Η Βιαμύλ και άλλες επιχειρήσεις του κλάδου δεν αντέχουν. Ο Κασιμάτης αναζητά στην Ευρώπη συνεταίρους και επιλέγει την Amylum. Η νέα εταιρεία όμως φαίνεται ότι δεν μπορεί να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα.
Το 1988 η οικογένεια ενεργοποιεί την συμφωνία της με την Amylum. Δίνει το 49% των μετοχών αρχικά και σύντομα το σύνολο τους. Αποτέλεσμα ο βελγικός όμιλος να κατέχει το 95%. Μετονομάσθηκε σε Αmylum Ηellas. Το 1989 η βρετανική Τate & Lyle, μέτοχος του νέου ομίλου, απέκτησε και τον έλεγχο της. Τον Φεβρουάριο του 2006 ανακοινώθηκε το κλείσιμο του εργοστασίου. Αιτία η αναθεώρηση στο καθεστώς της ποσόστωσης της ζάχαρης για την Ελλάδα, που έκανε μη ανταγωνιστική την τιμή της παραγόμενης ισογλυκόζης.
Το τελικό χτύπημα ήρθε το 2008. Η εταιρία εγκαταλείπει την Ελλάδα. Το νέο εργοστάσιο της «Tate & Lyle» βάζει αμέσως μπροστά. Είναι στο Ράζγκραντ της Βουλγαρίας, από όπου πλέον στέλνει τα προϊόντα του και σε Έλληνες πελάτες.
Δ.Μ.
Άγιος Θεράποντας. Κάτω Τούμπα.
1922. Η οδός Αγίας Σοφίας σε ριζική αναμόρφωση
Μέρες ανοικοδόμησης. Από τα αρχεία της ΧΑΝΘ. Εξαιρετικά για την περίοδο του Μεσοπολέμου. 2019 – 2020 ήταν ελεύθερα ...
Ψαραγορά. 1908 – 1935. Δίπλα στο πάρκο του Λευκού Πύργου
Το 1895 ανεγείρεται η Δημοτική Ψαραγορά σύμφωνα με ευρωπαϊκά πρότυπα για τις συνθήκες υγιεινής σε σκεπαστές αγορές. Στην πρόσοψη της υπήρχαν στοιχεία ισλαμικής αρχιτεκτονικής. Είχε 21 καταστήματα, επάνω στην Λ. Νίκης. Κατεδαφίστηκε το 1907 για να πάρει την θέση της ο κήπος του ξενοδοχείου Σπλέντιτ (μετέπειτα Μεντιτερανέ). Η ψαραγορά μεταφέρθηκε εκτός των τειχών.
Από το 1908 βρίσκουμε τους περισσότερους ψαράδες δίπλα στο πάρκο πολυκέντρο διασκέδασης του Λευκού Πύργου. Κολλητά στο Πάρκο Λ. Πύργου από το 1916 υπήρχε και η Λέσχη Αξιωματικών των Συμμάχων. Μετά από αυτές τις εγκαταστάσεις δημιουργήθηκε η νέα ιχθυόσκαλα και ψαραγορά. Μέχρι το 1917 υπολειτουργούσε. Μετά την μεγάλη πυρκαγιά τα πρόχειρα τολ, τα καφέ, τα ουζερί και εστιατόρια αλλά και τα κάθε είδους μικρεμπορίου μαγαζάκια πλήθυναν σημαντικά. Αυτή ήταν η Κεντρική Ψαραγορά μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 30.
Σε φωτογραφίες από τα πολύτιμα Γαλλικά κρατικά αρχεία, όλες του 1918, καταγράφεται μέρος της έντονης δραστηριότητας των Καταλφαβητίξ. 🙂 Σήμερα είναι ο χώρος πάνω από το άγαλμα του Μεγαλέξανδρου.
Από την παραγωγή στην κατανάλωση. Ψαράκι φρέσκο στην Ψαραγορά στο Πάρκο του Λευκού Πύργου.
“Ζυθεστιατόριον” πάνω στην τότε Βασ. Γεωργίου. Κοντά στον Λευκό Πύργο.
Δημοτική Ψαραγορά, 1918. Σήμερα ο χώρος πάνω από το άγαλμα του Μεγαλέξανδρου.
Δημοτική Ψαραγορά, 1918.
Αριστερά το πολυκέντρο διασκέδασης του Λευκού Πύργου. Στην μέση η Λέσχη Αξιωματικών των Συμμάχων. Δεξιά η Ψαραγορά το 1918.
Καλή ψαριά. Φωτογραφία από περιοδικό του 1917 για την ψαραγορά της Θεσσαλονίκης.
Τα “σύνορα” της Λέσχης Αξιωματικών των Συμμάχων με την Ψαραγορά. 1918
1930+ Η ψαραγορά ακόμα στην θέση της.
Το 1895 ανεγείρεται η πρώτη Δημοτική Ψαραγορά. Είχε 21 καταστήματα. Κατεδαφίστηκε το 1907 για να πάρει την θέση της ο κήπος του ξενοδοχείου Σπλέντιτ (μετέπειτα Μεντιτερανέ). Η ψαραγορά μεταφέρθηκε εκτός των τειχών.
Ο “Μύλος”. Οδός Ανδρέου Γεωργίου 56, πάνω στις γραμμές του τρένου
Οι “Μύλοι Αλτιναλμάζη – Χατζηγιαννάκη” αρχίζουν να λειτουργούν. Αλευροβιομηχανία για περισσότερο από μισό αιώνα. Ιδρυτής ο Γιώργος Χατζηγιαννάκης, πρόσφυγας από την Ανατολική Θράκη. Κάποια στιγμή πέρασε στην ιδιοκτησία της οικογένειας Αλλατίνη. Το 1986 έκλεισε οριστικά.
Ο “Μύλος”. Μετατρέπονται οι χώροι του και τον Μαΐο του 1991 ανοίγει ξανά τις πόρτες του. Ήταν πανελλαδικά το πρώτο βιομηχανικό συγκρότημα που μετατράπηκε σε στέγη πολιτισμού και διασκέδασης. Το 1993 βραβεύτηκε από τον Οργανισμό για την Προστασία της Ευρωπαϊκής Αρχιτεκτονικής και Φυσικής Κληρονομιάς. Παραμένει και σήμερα ένα από τα καλύτερα διατηρημένα κτήρια της βιομηχανικής κληρονομιάς στην Θεσσαλονίκη. Περιμένοντας τον επόμενο ιδιοκτήτη ...
Δ.Μ.
1924. “Μύλοι Αλτιναλμάζη – Χατζηγιαννάκη”. Αλευροβιομηχανία για περισσότερο από μισό αιώνα.
Ο Μύλος σαν πολυχώρος ψυχαγωγίας στις αρχές του 1990 και για αρκετά χρόνια. Άφησε Ιστορία.
Ήταν πανελλαδικά το πρώτο βιομηχανικό συγκρότημα που μετατράπηκε σε στέγη πολιτισμού και διασκέδασης. Στην Ευρώπη είχαν προηγηθεί πολλοί.
Η οικογένεια Χατζηγιαννάκη ήρθε στη Θεσσαλονίκη το 1924 κι εγκαταστάθηκε στο Μπεχτσινάρ, δυτικά του λιμανιού, στο ύψος της σημερινής τρίτης και τέταρτης προβλήτας.
Χθες είδαμε τον Μύλο Χατζηγιαννάκη από τον Παλιό Σιδηροδρομικό Σταθμό. Εδώ από το Λιμάνι. Βασική αρχή επιτυχίας να βρίσκεσαι δίπλα στα μέσα Μεταφοράς για το εξαγωγικό σου Εμπόριο.